Menu
Celebrant pogrzebów humanistycznych | Projektant ceremonii pożegnalnych | Konsultant i towarzysz w żałobie
Od najwcześniejszych lat śmierć, żałoba i strata były dla mnie nie tylko doświadczeniami osobistymi, lecz także przewodnikami po emocjach. To one ukształtowały moją wrażliwość i nauczyły słuchać tego, co nie zawsze da się wypowiedzieć słowami.
Tworzę humanistyczne, intymne ceremonie pożegnania – takie, które są nie tylko rytuałem, ale przede wszystkim opowieścią o człowieku. O jego wartościach, pasjach, ulubionych dźwiękach i zapachach, o śladach, które pozostawił w pamięci innych.
Bliskim osoby zmarłej towarzyszę nie tylko jako celebrant, ale także jako ktoś, kto rozumie, że żałoba nie poddaje się schematom. Pomagam oswoić żałobę poprzez zrozumienie jej dynamiki, wiedzę opartą na współczesnych badaniach i przede wszystkim poprzez uważną, pełną empatii obecność.
Najważniejsze w pożegnaniu nie jest to, dokąd odchodzi ten, kogo kochaliśmy. Najważniejsze jest to, jak pozwalamy mu zostać.
Z dwudziestoletnią praktyką managerską w międzynarodowych korporacjach. Postanowiłem połączyć dotychczasowe doświadczenia ze światem, który ma dla mnie głębszy sens – tworzę ceremonie pożegnania, oferując wsparcie osobom w żałobie.
Ukończyłem interdyscyplinarne studia magisterskie z psychologii społecznej, socjologii i coachingu (dyplom wybitnego absolwenta). Dodatkowo ukończyłem z wyróżnieniem filologię angielską i rosyjską. Swoją wiedzę poszerzałem na licznych kursach w Instytucie Dobrej Śmierci, m.in. „Praca z osobą w żałobie: nowe perspektywy” oraz „Projektowanie i prowadzenie rytuału”., a także na szkoleniach z Davidem Kesslerem.
Jestem suicydologiem, a moja praca badawcza na uczelni koncentrowała się na czynnikach ryzyka samobójstw wśród osób nieheteronormatywnych. Doświadczenia związane ze śmiercią samobójczą głęboko ukształtowały moje podejście do wspierania osób w najtrudniejszych momentach życia.
Marzę o zmianie polskiego prawa i kultury funeralnej, aby każdy mógł pożegnać bliskich w zgodzie z ich wartościami i decydować o formie i miejscu pochówku. Nasze przepisy, niezmienione od 1959 roku, nie nadążają za potrzebami współczesnego społeczeństwa.
Chciałbym, żeby Polska dołączyła do krajów z zielonymi cmentarzami, biodegradowalnymi urnami, pogrzebami i cmentarzami wolnymi od plastiku. Marzę o lasach pamięci, gdzie drzewa zastępują nagrobki, a śmierć staje się częścią naturalnego cyklu życia.
To czas na głęboką zmianę – prawo, tradycje i świadomość powinny wspierać bardziej osobiste, ekologiczne i autentyczne formy pożegnań.
